Reizen is geweldig. Ik heb alle vrijheid en toch… Onrust in mijn lijf. Hoe komt dit nu? Ik ben nu drie weken op reis en zo nu en dan komt dit vraagstuk in mezelf naar boven. Ik geniet vaak met volle teugen, maar ik zou mezelf voorliegen als ik ook niet de onrust in mezelf zou erkennen. Ik vermoed dat mijn onrust gaat over alles willen zien, angst om iets te missen, al willen weten wat komen gaat en al op plekken zijn waar ik nog niet ben. Kortom een hoop. Een stuk wat ik al vaker tegen ben gekomen. Reizen. Zo mooi en vrij en oh zo confronterend.

Overvloed

Mijn onrust wordt ook gevoed door het internet. Ik tik op Google een simpele zoekvraag in over Noorwegen en ik krijg duizenden resultaten. Allemaal ideeën en tips waar heen te gaan en wat te doen. Daar zit ik dan… Ik wil alles zien. Maar dat kan niet. Angst grijpt zijn kans en neemt mij enigzins in zijn grip. Sla ik geen belangrijke dingen over? Heb ik wel tijd genoeg? Deze overvloed geeft mij een enorme keuzestress en twijfel. Geen fijn gevoel.

Controle en loslaten

Meestromen op de rivier van het leven. Dankbaar voor alles wat op mijn pad komt. Mindful. Ja, ja, lekker makkelijk gezegd. Maar het is zomaar niet gepiept. Ik vind het absoluut niet makkelijk om los te laten en in de reismodus te komen die bij mij past. Ik denk dat veel mensen dit ook herkennen en tegen hetzelfde aanlopen. Dit kan zijn in het reizen, maar juist ook in het dagelijkse leven. In mijn visie is reizen een metafoor voor het leven en andersom. Het ‘gewone’ leven is ook een reis.

Op dit soort momenten merk ik dat ik mijn toekomst in aan het vullen ben. Ik plan mijn toekomst, terwijl deze nog moet ontstaan. Het geeft mij een soort schijnzekerheid. Wat ik zit te willen in de toekomst en te verwachten van de toekomst hoeft helemaal niet uit te komen. Sterker nog, vaak komt het helemaal niet zo als ik het zou willen. Wat dan rest is mijn teleurstelling in mijn eigen verwachting met de daarbij verloren energie aan het bijsturen en trekken om mijn wil gedaan te krijgen.

Ik loop hier tegenaan in mijn persoonlijke reis. Hoe kan dit? Er is geen druk (Stiekem is die er wel, vanuit mijzelf. Hierover later meer). Er is tijd genoeg. Er is geld. En toch maak ik het mezelf moeilijk. Er zullen mensen zijn die zeggen: ‘Waar maak je je druk om? Geniet gewoon.’ Maar ik vind dat niet ‘gewoon’. Het is een kunst.

Vertrouwen

Deze levenskunst is niet zo simpel als mensen mij soms willen doen geloven. Er wordt ook veel over geschreven. Vaak alsof je dit zomaar even kan kopen op de hoek van de straat. Het is absoluut wel te leren, maar het kost veel moeite. In mijn geval wel. Dat is duidelijk. Mijn toekomst laten ontstaan zoals het komt. Vertrouwen hebben in dat dit goed is. Het loslaten van alles willen zien en tevreden zijn met wat ik wel zie en krijg. Het is een hele worsteling voor mij. Een worsteling die ik niet erg vind. Een worsteling die ik graag aan ga, omdat ik weet dat het me steeds meer rust en voldoening zal geven. Het vergt tijd. Ik heb geduld en geef het de tijd die het nodig heeft. Ondertussen worstel ik rustig verder.

Kracht

Ik heb vertrouwen dat ik straks in een fijne ‘reismodus’ terecht zal komen. Ik kom op mijn eigen tempo steeds dichterbij. En soms, heel soms, als ik durf te vertrouwen op mijn gevoel en op dat wat komt, goed is, dan gebeuren er dingen. Speciale waardevolle dingen. Dan zit ik op mijn pad! Dat voelt zo ongelofelijk krachtig. Het stijgt uit boven geluk.

PS Op het moment van schrijven kan ik je mededelen dat ik al veel rustiger ben. Ik lijk mijn reismodus voor nu gevonden te hebben. Voor zolang het duurt is het genieten.