Marktkoopman
Die ochtend, toen de zon weer doorbrak en mij verwarmde, greep ik mijn kans om mijn spullen te drogen. Ik had al mijn spullen uitgestald langs het pad in het gras. Gekscherend zei ik tegen voorbijgangers: ‘Mocht u interesse hebben dan hoor ik het graag.’ Ik wees hierbij naar mijn spullen. Na dezelfde grap een aantal keer herhaald te hebben, overigens iedere keer met succes, raakte ik met twee geoefende wandelaars aan de praat. Ik vertelde mijn verhaal van de nacht ervoor. We moesten er allen hard om lachen.
Benieuwd wat ik die nacht beleefde? Lees het in mijn blog 'De vreemde heeft een Naam'.
Wie het kleine niet eert...
Één van de twee mannen deed plotseling zijn rugzak af. ‘Ik heb iets voor jou!’ zei hij. Hij spitte heel zijn rugzak door en haalde uiteindelijk een klein broodtrommeltje onderuit zijn rugzak. Voorzichtig opende hij zijn trommeltje. Hij toverde er een zakje chips uit. Hij gaf het aan mij met de woorden: ‘Hier deze is voor jou. Ik mag het toch niet mee terug nemen van mijn vrouw.’ Dit is toch te gek! Ik vond dit erg speciaal. Niet dat ik een zakje chips van hem kreeg, maar dat hij de moeite nam om heel zijn tas door te spitten. Ik denk er altijd aan terug met een lach. De chips was overigens erg lekker. Het zijn de kleine dingen die het leven de moeite waard maken.
