Ontmoetingen
Tijdens mijn reizen is één van mijn doelen om zelf te ontdekken hoe het nu zit met het goede en het slechte in de wereld. Ik wil openstaan voor mijn medemens en niet alleen mijn ogen openen voor het vaak negatieve beeld dat geschetst wordt in het nieuws en social media. Ik wil mijn medemens tegemoet treden met openheid en met een glimlach. Ik wil zo min mogelijk oordelen. Tijdens het lopen van de Dales Way en de Cumbria Way heb ik veel mensen ontmoet. Vriendelijke, behulpzame en open mensen. Bijzondere ontmoetingen. Ik ervaar dat mensen wel degelijk geïnteresseerd zijn in wie je bent en wat je doet. Wederzijdse interesse draagt altijd bij aan een goed en leuk gesprek. Ik word erg gelukkig van een gesprek met een vreemdeling. Tijdens mijn wandelingen doet het me goed en geeft het me energie.
Zelf de vreemde zijn
Tijdens het wandelen van de Cumbria Way had ik weer het geluk om de goedheid van de wereld en van mijn medemens te mogen ervaren. Voor het vallen van de avond besloot ik nog snel even een berg te beklimmen om het uitzicht te fotograferen. Even en snel gaan vaak niet zo goed samen. Zo ook deze keer. Donkere wolken pakten zich samen en kwamen in rap tempo mijn kant op. Ik besloot snel een plek voor mijn tent te zoeken om een nat pak te voorkomen. Ik had snel een geschikte plek gevonden. Tentje opgezet. Alles koek en ei. Maaltijdje gekookt. Heerlijk. Wat kan die simpelheid toch bevrijdend zijn. Even, heel even, helemaal los van alles en iedereen. Ik, mijn tent en de natuur. Ik ervaar het vaak als ultiem geluk.
Een confrontatie met het Engelse weer
Dat duurde niet heel lang. Het was meer dan een bui. Het bleef regenen en regenen. Slapen ging niet van harte. Heel onrustig. Continu werd ik gewekt door de intensiverende regen en wind. Gaat dit wel goed? Midden in de nacht schrok ik weer eens wakker. Pikdonker. Het regende nog steeds. Ik keek naast me en zag het een en ander glinsteren. Dit was niet goed. Mijn tent stond in een grote plas met water! Zeker 5 cm diep. Wat nu? Mijn grondzeil hield het nog net, mocht dit doorlekken dan werden al mijn spullen nat! Na een pittige discussie met mezelf kwam ik tot de conclusie dat enkel een evacuatie mijn spullen nog enigszins zouden kunnen redden. Actie!
Evacuatie
De evacuatie hield in: in mijn onderbroek, bewapend met lampje op mijn hoofd, de tent uit. In de stromende regen. Haringen verwijderen en zo snel mogelijk een enigszins geschikte plek vinden waar ik wel droog mijn nachtrust een vervolg kon geven. Dit was gelukkig vrij snel gepiept. Ik kon zelfs een beetje lachen om mijn eigen misère. Gelukkig hadden mijn slaapzak en enkele andere spullen de laffe aanval van het water doorstaan. Mijn rugzak was wel helemaal doorweekt met veel van de spullen die hierin zaten. Ondanks dat, kon ik voor de resterende uren mijn slaap hervatten.
Na toch nog wat geslapen te hebben werd ik vroeg wakker. Ik stond midden op een wandelpad en wilde niet dat ik “betrapt” zou worden. De mogelijkheid bestond namelijk dat ik hier helemaal niet mocht wildkamperen. De vroege ochtend was prachtig. De wolken hingen laag. Mist hing als een deken over het beboste landschap. En de zon scheen achter de wolken. Mysterieus. Dit was de zonnige zijde van de medaille.
Zoektocht naar warmte
Nadat ik alles zo goed en zo kwaad als het kon had ingepakt, mocht ik mijn natte kleren weer aantrekken. Een moment om echt van te genieten. Het is een heerlijke sensatie om die klamme, natte en koude kleren op je huid te voelen. Niet te lang bij stil staan en gaan bewegen! Snel op pad dus. De zon deed erg zijn best om door de wolken heen te komen. Langzaam droogde mijn natte pak. Op een gegeven moment liep ik over een erf heen. Dit is heel normaal in England. Het is wat apart, maar geeft soms een uniek kijkje in het leven van de Engelsen. Door het raam zag ik de mensen van een heerlijk ontbijt genieten. Verkneukeld stond ik daar. Het voelde alsof ik de hoofdrol speelde in een sprookje dat ik nog kende uit mijn jeugd. Het meisje met de zwavelstokjes. Een aanrader!
Een warm onthaal
Een ontbijt zou er ook wel in gaan op dit moment. Ik besloot mijn stoere schoenen aan te trekken en ik belde aan. Niet veel later deed een vriendelijke mevrouw de deur open. Ik viel meteen met de deur in huis. ‘Zou het mogelijk zijn om te ontbijten? Natuurlijk tegen betaling.’ Er werd vertwijfeld, maar toch vriendelijk gereageerd. Ik scheen de eerste te zijn die dit ooit gevraagd had. Desalniettemin kon ik met grote waarschijnlijkheid een ontbijt krijgen. Eerst zou ik mezelf tevreden moeten stellen met scrambled eggs en toast. Niet veel later zat ik in de ontbijtruimte aan een volledig Engels ontbijt met alles erop en eraan. Ze waren wel nieuwsgierig waar ik zo ineens vandaan kwam. Ik vertelde mijn verhaal in geuren en kleuren. We konden er allen hartelijk om lachen.
Goedheid in de wereld
Ze waren benieuwd wat ik in Engeland aan het doen was. Ik vertelde mijn verhaal. Wat ik doe en wat mijn ‘missie’ is. Dat ik geloof in meer goed dan kwaad in de wereld. En dat ik de proef op de som aan het nemen was. Dit ontbijt was weer één van de al vele voorbeelden van de goedheid. En zo lang was ik nog niet onderweg. Al die vriendelijkheid en behulpzaamheid maakte me keer op keer gelukkig. Ze vonden het erg waardevol en nuttig wat ik uit wilde dragen. En we deelden onze ervaringen. Bijzonder. De zorgzaamheid van de eigenaren, Lesley en Neil, kwam voor mij op een zeer welkom moment na de natte nacht. Het was hartverwarmend voor mij. Met een hele grote lach op mijn gezicht kon ik met een goedgevulde maag mijn tocht vervolgen. Lesley en Neil stonden erop dat ik niet hoefde te betalen… Wauw!
Mocht jij ooit in de buurt van Ambleside in Engeland en een Guest house zoeken met zeer gastvrije eigenaren en een prachtige omgeving. Dan raad ik, Elterwater Park Country Guest House van harte aan.
Openstaan voor een ander
Zelf de vreemde zijn en zo ontvangen worden is prachtig. Mensen die de moeite nemen elkaar te leren kennen en elkaars verhaal te horen. Het geeft verbinding tussen mensen. Al is het maar voor even. Het heeft op mij een blijvende indruk gemaakt. Later die dag had ik nog een mooie ervaring tijdens het drogen van mijn spullen. In al deze ontmoetingen zie ik de goedheid van de mens terug. Mijn overtuiging dat er meer goed in de wereld is, staat tot nu toe als een huis. Hoe open sta jij voor een ander? Ik ervaar hoe fijn het is om open en gastvrij te worden ontvangen. We worden allemaal steeds individueler. Laten we proberen in onze eigen kleine wereld open te staan voor vreemden en elkaar. Het begint bij jezelf.
Geef de glimlach door.
Ook een bericht krijgen als ik nieuwe inspiratie voor jou klaar heb staan? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.
Comments
Nicolette Antwoorden
Wat een heerlijk verhaal om op de laatste dag van het jaar 2017 te lezen. Het geeft mij meteen een suggestie voor een goed voornemen voor 2018....De moeite nemen om naar elkaars verhaal te luisteren. Op zoek naar de verbinding... met een glimlach op je gezicht.
Een gelukkig en inspirerend jaar gewenst, lieve Wouter..
xxx
Please leave a comment!
Geef jouw reactie!